Schaduwen in de ochtend, bloed in de middag.

Het is nog vroeg in de ochtend, Ymstarte moet nog aan de hemel verschijnen, als drie mannen over het grote marktplein lopen. Ze komen uit de garnizoensbarakken en dragen roodwitte wapenrokken over hun lederen wapenrusting. De ochtendschemer werpt lange schaduwen over het plein, als ze in de richting van de noordelijke stadspoort lopen. In hun handen dragen ze bogen en op hun rug hangen volle pijlenkokers. Slechts een enkele boer, die zijn marktkraam aan het opbouwen is, ziet hen vertrekken maar besteed er geen aandacht aan.

Langzaam kruipt Ymstarte naar zijn hoogste punt aan de hemel. Het grote marktplein bruist met leven. Diverse handelaren hebben hun waar uitgespreid en overal proberen mensen de beste koopjes te maken. Alles gaat in een traag ritme onder de verzengde hitte van de zomerzon.

Vanuit de garnizoensbarakken, aan de zuidkant, komen drie mannen aangelopen. De eerste twee, in volledige wapenrusting en met schilden, de derde met een houten staf in de hand. De drie Mori strijders lopen naar een ongebruikt deel van het marktplein. De grootste van hen lijkt zich niet helemaal prettig te voelen in zijn rusting, die wat krap aandoet. Als ze zijn aangekomen, gaan de twee in het roodwit tegenover elkaar staan. Ze leggen hun schilden en helmen naast zich neer en knielen op de grond. De derde man, in een zwarte wapenrok, legt zijn houten staf tussen hen in.

“Dit is een eerduel. Er zal gevochten worden tot het eerste bloed vergoten wordt.”

Roept de man in het zwart met luide stem. De geknielde krijgers plaatsen beide handen voor zich op de grond en buigen respectvol naar elkaar.

De Narai, die op het marktplein met hun dagelijkse beslommeringen bezig zijn, schijnen zich niets aan te trekken van wat er gebeurt. Een enkeling draait zijn hoofd in de richting van de Mori, maar vervolgt dan zijn eigen weg weer.

De twee mannen staan weer op en er volgt een laatste controle van hun wapenrusting. Hidejoshi trekt de riemen van zijn stalen armbeschermers nog een gaatje strakker en herschikt de positie van zijn zwaarden, langs zijn zij, enigszins. Dan pakt hij zijn helm, plaats deze op zijn hoofd en trekt de kinband stevig aan. Hij schudt een keer met zijn hoofd om zich ervan te verzekeren dat alles goed zit. De vossenhuid, op zijn helm, wappert wild door de lucht. Naichi beweegt zijn armen op en neer en draait met zijn torso van links naar rechts. Hij probeert uit alle macht nog wat extra bewegingsvrijheid in zijn, te krappe, maliën te vinden. Ook hij zet zijn helm op en snoert hem vast. Als beide mannen tevreden zijn over hun rusting, pakken zij hun schilden op en trekken een zwaard. Dan nemen ze hun beginhouding aan en staren naar elkaar, wachtend totdat het startsein wordt gegeven.

Een groepje kinderen, van zo’n vijf a zes omlopen oud, komt al spelend in de richting van de drie mannen gelopen. Verschrikt stoppen zij met hun spel als ze de twee krijgers dreigend tegenover elkaar zien staan. Dan maakt de nieuwsgierigheid zich meester van hen. Gefascineerd kijken zij toe, wachtend op wat er gaat gebeuren. Kozo ziet de kinderen en loopt op hun af. Met gebiedende stem zegt hij tegen hen:

“Dit is geen plek voor kinderen. Ga ergens anders staan!”
De kinderen kijken enigszins beteuterd, als de man in het zwart hen gebied weg te gaan.

“Laoten we daor gaon zitten.”
Zegt de grootste van het stel. Met zijn allen rennen ze naar de rand van het plein. Ze gaan zitten in de schaduw van een stevige eik aan de rand van het marktplein, ongeveer vijftien meter van de twee krijgers vandaan.

Als Kozo zich ervan heeft verzekerd dat de kinderen op veilige afstand zitten, loopt hij naar zijn staf. Hij pakt deze op maar houd hem nog tussen beide mannen in.

“VOOR KHORNE EN VOOR EER!”

Schreeuwt Kozo, terwijl hij zijn staf tussen beide strijders verwijdert, ten teken dat het duel is begonnen. Hij zet vlug een paar passen achteruit en blijft op een constante afstand van het duel. Gereed om in te grijpen, als één van de strijders zich niet aan de regels houd, volgt hij de twee mannen nauwlettend.

De spieren, van de twee kemphanen, spannen zich aan en behoedzaam beginnen ze om elkaar heen te draaien. Beide mannen tasten elkaar af, zoekend naar een opening. Het valt nauwelijks op, maar gehinderd door zijn rusting vertraagt Naichi even in zijn beweging. Dit is de kans waar Hidejoshi op wachtte. Met een strijdkreet op de lippen stapt hij naar voren.

“KAIAAAA!”
Galmt het luid over het plein. Zijn zwaard daalt van boven op Naichi neer. Deze kan ternauwernood de slag afweren met zijn schild. Maar hij is uit zijn evenwicht gebracht en Hidejoshi beukt vervolgens met zijn schild op Naichi’s onbeschermde zijkant. Hij strompelt een paar passen opzij, maar hersteld zich snel en neemt een verdedigende houding aan. Beide mannen beginnen weer om elkaar heen te draaien.

“Je rusting is slecht gekozen, Naichi, het zal je niet helpen”
Spreekt Hidejoshi minzaam. Naichi lacht en antwoordt:
“HA! Ik zal je laten zien waar een priester en strijder van Khorne toe in staat is.”
En met die woorden stormt hij naar voren.

Een doffe knal weerklinkt als Naichi’s zwaard het schild van Hidejoshi raakt. Deze countert, maar vind slechts lucht daar waar zijn tegenstander net nog stond. Er volgt een wirwar van slagen over en weer, maar geen van tweeën weet de ander te raken.

Onder de boom joelen de kinderen van enthousiasme.
“ Slaot ‘m…Kek uit.”
Maar het wordt niet opgemerkt door de twee mannen. Zij hebben alleen maar oog voor elkaar en zijn zich onbewust van wat er om hen heen gebeurt. Twee oudere mannen zijn ondertussen ook op het schouwspel afgekomen. Ze praten op gedempte toon met elkaar en sluiten een weddenschap af.

Naichi probeert zijn tegenstander onder druk te zetten en zo een fout af te dwingen. Hidejoshi pareert zijn aanvallen totdat zijn voet wegschuift door een hoopje los zand. Onmiddellijk slaat Naichi toe en laat zijn zwaard neerkomen op de onbeschermde schouder van Hidejoshi. Die tracht de slag nog af te weren met zijn schild maar slaagt slechts gedeeltelijk. Het zwaard schampt zijn schouder en zijn rusting vangt de klap op. Hidejoshi verbijt de pijn, hersteld zich en met een trap in de onderbuik van Naichi creëert hij opnieuw ruimte tussen beide mannen.

Langzaam beginnen ze weer om elkaar heen te draaien. Een kleine adempauze onder de hete zomerzon. Zweetdruppels lopen onder de helm naar hun kin om vervolgens op de grond te vallen. Licht hijgend spreekt Hidejoshi tot Naichi:

“Een goede slag, maar je zult beter moeten doen om me te verslaan.”

Tegelijk vliegen beide krijgers weer op elkaar af. Zwaarden flitsen door de lucht maar ze vinden slechts schilden in plaats van de tegenstander. Dan denkt Naichi zijn kans schoon te zien en slaat verwoestend toe. Weer word hij gehinderd door zijn te krappe rusting en zijn zwaard mist precisie. Het zwaard schampt van Hidejoshi’s schild en zijn verdediging ligt open. Hidejoshi stoot zijn schild met de zijkant naar voren en slechts met een ultieme inspanning kan Naichi met zijn schild blokken.

Hidejoshi profiteert onmiddellijk van de fout die zijn tegenstander maakt. Hij steekt toe richting de zijkant, die nu helemaal open ligt en doorboort de wapenrok en de maliën. Alsof Khorne nog niet genoeg was behaagd, miste het zwaard op onverklaarbare wijze het vlees van zijn priester. De kapotte ringen, van Naichi’s maliën vallen op de grond en laten een groot gapend gat aan zijn zijde achter. De toeschouwers houden hun adem in. Is hij geraakt vragen ze zich af. Naichi neemt twee ferme stappen naar achteren en geeft zich daardoor genoeg tijd om weer in een gevechtshouding te komen. Ook Hidejoshi neemt een pas naar achter en neemt een nieuwe houding aan.

“En Naichi, heb ik je?”
Hijgt Hidejoshi. De priester voelt snel met zijn zwaardhand aan zijn zij en bekijkt dan zijn hand. In gedachte dankt hij de grote Khorne dat er geen bloed aan zijn handen kleeft.

“Nee! Je bent te traag oude man.”
Sneert Naichi hijgend terug. Het zweet loopt ondertussen in een straaltje van zijn kin af.
Langzaam begint zich een kleine menigte te vormen om de twee strijdende mannen. Ook twee mannen van het Narai garnizoen staan vol bewondering te kijken

Hidejoshi kan het bloed van Naichi al bijna ruiken en zijn uithaal van daarnet geeft hem een extra zwakke plek waar hij Naichi nu kan raken. Naichi is nu wat meer op zijn hoede, die steek was echt maar net mis. Zich nu wat meer bewust van de beperkingen van zijn te strak zittende maliën, maakt dat hij meer gebruik gaat maken van het tactische voordeel van zijn lengte en grotere reikwijdte. De beide mannen heffen hun zwaarden weer in een respectvolle groet en de strijd hervat.

Het is zwaard op schild, zwaard op zwaard. Hidejoshi put uit zijn kracht en beukt keer op keer op het schild van Naichi die gedwongen is om zijn nu stukke maliën af te schermen. Naichi begint steeds pijnlijker te kijken, zijn schildarm begint nu echt zeer te doen. Vele malen als hij countert treft hij schild of zwaard van Hidejoshi, maar meerdere malen weet hij zijn lengte om te zetten in zijn voordeel. Hij raakt Hidejoshi op meerdere plekken, maar diens bepantsering is te sterk. Naichi heeft weliswaar nu het voordeel van het raken, maar door zijn strakke maliën is hij niet in staat om veel kracht achter zijn slagen te zetten. Hidejoshi schrikt in eerste instantie, maar begint na de derde keer dat hij geraakt wordt door te krijgen dat de slagen van Naichi hem hooguit enkele blauwe plekken zullen opleveren.

De strijd duurt lang en beide beginnen tekenen van vermoeidheid te vertonen.

Zwaar hijgend nu, draaien beide mannen weer om elkaar heen. Beide wapenrustingen vertonen nu duidelijk sporen van het gevecht. Al heeft Naichi het voordeel van zijn grotere reikwijdte, zijn schildarm dreigt het te begeven onder het aanhoudende gebeuk van Hidejoshi.
Dit is Hidejoshi niet ontgaan. Hij realiseert zich dat het geen zin om afstand tussen hen beiden te bewaren en stormt weer naar voren. Uit alle macht probeert hij de afstand kort te houden en zo Naichi’s voordeel teniet te doen.

Naichi zet zich schrap, om de klap op te vangen en heft zijn schild in positie. Op het laatste moment, duikt Hidejoshi weg achter zijn schild en zet er zijn volle gewicht achter. De klap, van schild op schild, is enorm en Naichi vliegt achteruit. De draagband, van Hidejoshi’s schild breekt en hij gooit zijn schild aan de kant. Op dat zelfde moment, zet hij ook een paar passen achteruit en trekt zijn tweede zwaard. Weliswaar heeft het schild van Naichi de klap overleefd, zijn schildarm heeft dat niet. Hij bijt op zijn tanden, en met een van pijn vertrokken gezicht brengt hij het schild weer voor zich.

“BLOED VOOR KHORNE!!!”
Schreeuwt Hidejoshi, als hij weer op Naichi afstormt. Hij is vastbesloten om Naichi geen adempauze te geven. Door de gaten in zijn helm zijn een paar woest kijkende ogen te zien. zijn zwaarden flitsen door de lucht, dorstend naar bloed.

Naichi ziet de bloeddorst in de ogen van Hidejoshi als deze op hem af komt stormen. Hij lijkt zijn standaard verdedigingspositie in te nemen en de klappen af te wachten die komen gaan. Dan, als Hidejoshi vlak bij hem is en met zijn zwaarden naar hem uithaalt, neemt hij een grote stap naar voren, knielt en schept Hidejoshi met zijn schild terwijl hij dat in een wanhoopsdaad over zich heen houdt en duwt omhoog. Naichi raakt Hidejoshi beneden diens zwaartepunt en door diens eigen vaart tuimelt deze met een salto over Naichi heen. Naichi's benen begeven het en ook hij valt aan de grond. Twee lelijk krakende geluiden volgen elkaar snel op. De eerste als Naichi met zijn schild Hidejoshi opvangt, de tweede als Hidejoshi hard op zijn rug op de grond terecht komt. Kreten van ontzag en ontsteltenis komen uit het publiek. Dan wordt het stil op het plein als beide mannen roerloos op de grond blijven liggen. Dan langzaam draait Hidejoshi zich op zijn buik, de veiligheid van zijn pantser maakt nu plaats voor de last van het gewicht. Eerst langzaam op handen en knieën, dan sneller, komt hij overeind. "BIJ KHORNE, PRIESTER, GEEF JE NOU NOG NIET OP!"

In de tussentijd wiegt Naichi eerst zachtjes heen een weer, zijn gezicht bleek, zijn mond open in een geluidloze kreet van pijn. Hij beweegt zijn benen, probeert grip te krijgen met zijn voeten, hij grabbelt in de grond met zijn wapenhand, zijn zwaard ligt naast hem. Tergend langzaam weet hij zich overeind te werken, raapt zijn zwaard weer op, maar zijn schild blijft liggen. Duidelijk is te zien dat zijn schildarm slap langs zijn zij hangt in een niet natuurlijke hoek vanaf zijn schouder. "PAS ALS HET EERSTE BLOED VLOEIT HIDEJOSHI! VOOR KHORNE, VOOR STRIJD, VOOR EER!"

Hidejoshi staat verbijsterd te kijken als hij Naichi op zich af ziet komen lopen, zijn ene arm volledig onbruikbaar, zonder schild, zijn maliën nog verder opengescheurd, wankelend op zijn benen, maar zijn zwaard geheven om de strijd weer aan te gaan.

Zwaar ademend kijkt Hidejoshi hoe zijn tegenstander zich weer opricht. Het kost hem duidelijk moeite om zijn longen met lucht te vullen. In het beste geval heeft hij zijn ribben slechts gekneusd, maar de adrenaline giert door zijn lichaam en ontneemt hem elk gevoel van pijn. Zelfs in deze toestand, is de man tegenover hem geen partij meer voor hem. Als Naichi op hem afloopt maakt Hidejoshi’s bloedlust plaats voor bewondering. Bewondering voor de moed, die Naichi hier aan hem toont. Dan vult zijn hoofd zich met gedachtes over hoe hij dit duel kan beëindigen.

Naichi zwaait zijn zwaard in de richting van Hidejoshi, maar zijn slag mist kracht en precisie. Hidejoshi stapt opzij en ontwijkt de slag. Hij neemt nog twee stappen achteruit, in de richting van Kozo en gooit zijn korte zwaard naar hem toe. Vlug raapt Kozo het zwaard op en volgt dan de rest van het gevecht. Hidejoshi’s keuze is gemaakt, met twee handen houd hij zijn zwaard voor zich.
“EERSTE BLOED, NAICHI!!”

Gespannen kijken de mensen toe, als de twee mannen een ogenblik stil tegenover elkaar staan, wachtend op de genadeklap. Zelfs de kinderen, onder de boom, zijn muisstil. De jongste van het stel, een meisje, houdt haar handen voor de ogen als het zwaard van Hidejoshi door de lucht flitst.

“KAIIHAAA”
Buldert Hidejoshi, terwijl hij uithaalt naar Naichi. De strijdkreet leidt de toeschouwers af van de enorme onbezonnen slag die hij uitvoert. Een rekruut van acht omlopen zou de slag, zonder moeite, kunnen pareren met zijn zwaard. Het kost Naichi echter wat meer moeite en het zwaard gaat rakelings langs hem af. Maar Naichi heeft niet bemerkt dat Hidejoshi, tijdens de slag, één hand van het gevest heeft losgelaten. Hiermee grijpt hij het zwaard van Naichi, voordat hij weer aan kan vallen. De kling dringt in het zachte vlees van zijn hand, langzaam lopen er druppels bloed van het zwaard af en vallen op de grond. Een ogenblik ontmoeten hun ogen elkaar, voordat Kozo tussenbeide komt.

“EERSTE BLOED…EERSTE BLOED!!”
Schreeuwt Kozo om er zeker van te zijn dat ze hem gehoord hebben. Naichi kijkt verdwaasd als Kozo ingrijpt en weet zijn blik van Hidejoshi af te wenden naar Kozo, dan kijkt hij naar de hand van Hidejoshi. Nauwelijks hoorbaar zucht hij diep:
"Khorne zij gedankt en geëerd, eerste bloed."
Hidejoshi laat het zwaard van Naichi los en stapt achteruit. Kozo geeft hem zijn korte zwaard terug en hij steekt beide zwaarden terug in hun schede´s. Langzaam loopt hij terug naar waar zijn schild ligt. Het gejoel en geklap van de menigte lijkt hem volledig koud te laten. Hij zet zijn helm af en gooit deze woedend tegen de grond.
“Hoe heb je dit gevecht kunnen verliezen? Waarom moest ik zo nodig voor zijn arm gaan!”
Zegt Hidejoshi tegen zichzelf terwijl hij naar zijn bebloede hand staat te kijken.

Als de twee mannen weer tegenover elkaar staan, buigen ze respectvol naar elkaar. Hun gezichten vertonen geen enkel spoor van emotie, slechts vermoeidheid valt er vanaf te lezen.
Zoals het publiek van hem verwacht steekt Naichi zijn zwaard in de lucht ter teken van overwinning. Het publiek juicht, om zijn overwinning, maar zijn blik blijft Hidejoshi volgen. Als deze hem nadert kruisen elkaars blikken zich en Naichi, nog nahijgend, knikt naar Hidejoshi ten teken dat het zo goed is. Alleen voor Hidejoshi en Kozo hoorbaar spreekt hij zacht.
"Voor Khorne, voor strijd, voor eer. Khorne is op meerdere punten geëerd vandaag. Dank daarvoor."

Nu het gevecht gedaan is, beginnen de toeschouwers zich weer te verspreiden. Een enkele weddenschap wordt nog uitbetaald en de kinderen gaan weer verder met hun spel. Langzaam gaan de mensen weer over tot de orde van de dag. Een enkeling, waaronder de twee garnizoenssoldaten, blijft nog even rondhangen.

Hidejoshi luistert naar de woorden van Naichi en knikt bevestigend. Als Naichi uitgesproken is, brengt hij zijn rechterhand naar het familiewapen dat zijn wapenrok siert en zegt:
“Respect en Eer, Naichi! Eer aan het huis Mifune en zijn strijders! Heil de machtige Khorne! We eren hem met ons bloed.”`
Terwijl hij dat zegt, heft hij zijn linkerhand en toont deze aan Naichi.
“Het is zoals Hij beschikt, niets kan dat veranderen. Deze dag behoort jou toe.”
Hidejoshi laat zijn armen langs zijn lichaam zakken. Hij kijkt Naichi strak in de ogen, buigt voor hem en draait zich om. Langzaam loopt hij naar zijn schild en helm toe.

Hidejoshi’s worden zijn nog niet verstomd, als Naichi’s ogen langzaam wegdraaien. Zijn knieën begeven het en zijn lichaam klapt met een doffe smak tegen de grond. Kozo begeeft zich verassend snel naar de plaats waar Naichi ligt en draait hem op zijn rug. Hij kijkt naar Naichi’s schouder en steekt zijn hand, via de hals, onder de wapenrok. Als hij zijn hand terughaalt is er bloed aan zijn vingers te zien.
“Dit ziet er niet goed uit. Hij moet onmiddellijk terug naar de barakken.’
Zegt hij tegen Hidejoshi, die er ondertussen ook bij staat en voegt de daad bij het woord. Hij pakt Naichi bij zijn goede arm en probeert hem overeind te krijgen.

Hidejoshi ziet dat het Kozo alleen niet gaat lukken vanwege Naichi’s wapenrusting en hij draait zich in de richting van de twee Narai soldaten.
“Jij en Jij, help hem om Naichi naar binnen te dragen.”
Roept hij, met gebiedende stem, tegen de twee garnizoenssoldaten, terwijl hij naar hen wijst.
De twee Narai kijken elkaar even aan en lopen dan vlug op de gewonde man af. Ze hadden al van de Mori gehoord en de band die ze met hun Kampioene hebben. Gezamenlijk dragen ze Naichi in de richting van de barakken. Hidejoshi raapt ondertussen zijn spullen bij elkaar en pakt ook het schild van Naichi op. Hij kijkt naar de sporen, van het gevecht, op het schild en in gedachte ziet hij de slagen die dit veroorzaakt hebben. Een moment staat hij stil, alleen met zijn gedachtes.

“Eerste bloed, Naichi, eerste bloed.”
Mompelt hij terwijl er een lichte glimlach op zijn gezicht verschijnt. Dan loopt hij achter de anderen aan en even later en ze verdwijnen in de barakken. Even later is er niets meer op het plein, dat nog herinnert aan het gevecht. Het leven op het marktplein is weer zoals het altijd is geweest. Spelende kinderen, handelaren die hun waren aanprijzen, alles is weer rustig en vredig.